کد مطلب:69473 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:235

امام امیرالمؤمنین(ع) در یكی از روزهای جمعه كه مصادف با روز عید غدیر بوده است، خطبه ای ایراد می كند كه با حمد و ثنای الهی و با كلمات و جملاتی پر معنا و شهادت به وحدانیت ذات اقدس اله و بیان برخی از صفات ثبوتیه و سلبیه او، شروع می شود، و پس از تشریح اهمیت نبوت و رسالت، و بیان این كه گواهی به نبوت، قرین اعتراف به لاهوتیت خداست، به بیان مسئله امامت و مقام امامان(ع) می پردازد و درباره جایگاه واقعی ائمه، خلقت و نشأت وجودی آنها و دیگر ویژگی هایشان سخن می گوید.

در ادامه به نقش پراهمیت خود می پردازد و در كنار حجت ظاهر، شاهدی دیگر را بر حقانیّت خود مطرح می فرماید. پس از آن، اهمیت روز جمعه و عید غدیر را خاطر نشان می سازد و فلسفه روز جمعه و اعمال مستحب آن را بیان می نماید. آنگاه به ارتباط توحید، نبوت و ولایت و دین با یكدیگر اشارت می كنند و آثار و ثمرات معرفی ولیّ، در واقعه غدیر را به تفصیل بیان كرده و با تعابیری بلند به تفسیر آن می پردازد. پس از آن نصایح و پندهای ارزشمندی می دهد و با استناد به آیات قرآن مردم را به اطاعت خدا و رعایت تقوا و دوری از گناه تشویق می نماید. سپس در بیان معنای استكبار، استكبار را سرپیچی از پیروی كسی كه می بایست اطاعت شود می داند و به تفسیر «طریق»، «صراط» و «سبیل اللّه» می پردازد و می فرماید: صراط منم، سبیل اللّه منم، نورالانوار منم و….

در پایان خطبه بار دیگر مردم را به اخلاق فردی، اجتماعی، مالی و… سفارش می كند و استحباب روزه روز غدیر و پاداش بس عظیم آن را یادآور می شود.

گوینده این سخنان كسی است كه همه ملل اسلام به علم، فضل، كمال، مقام والا و عدالت و تقوایش اعتراف دارند؛ از این روی جای دارد همگان به این خطبه به عنوان «سند جهانی اسلام» بنگرند و بدان احتجاج كنند، و به بركت آن، شبهه های اعتقادی خود را رفع كنند و مرزبندی های ساختگی میان فرقه ها را بردارند، پیوند وثیق میان توحید، نبوت، رسالت و امامت را درك كنند و براساس آن عقاید، احكام و معارف را از باب حكمت و علم نبی دریافت دارند.